مگر می شود ماه رمضان بیاید و ...؟!

دل ما از سنگ است و گذر زمان این سنگدلی را به اثبات می رساند. روزهایی که یک لحظه از آن را در مخیله مان تصور نمی کردیم پشت سر می گذاریم. روزهای هجرت و فرقت پدر را می گویم، و نیز مادر را. فرا رسیدن ماه مبارک رمضان غم هجرانشان را دو چندان می نماید. 

مگر می شود ماه رمضان بیاید و درب آن سرای که همواره مأمن همگان بود باز نباشد؟! 

مگر می شود ماه رمضان بیاید و آن شور و غوغا برای اثبات هلال ماه از آن سرای برنخیزد؟! 

مگر می شود ماه رمضان بیاید و آن صوت دلنشین قرائت قرآن از آن سرای برنیاید؟!  

مگر می شود ماه رمضان بیاید و پای درس "اخلاق" و گذشت و ایثار و مبارزه و شجاعت و آزادگی و ظلم ستیزی او ننشینیم؟!  

مگر می شود ماه رمضان بیاید و فقیه عالیقدر برایمان : از محمد و رسالتش، از علی و عدالتش، از زهرا و نجابتش، از حسن و کرامتش، از حسین و شجاعتش، از سجاد و عبادتش، از محمدباقر و وجاهتش، از جعفر صادق و فقاهتش، و از دیگر ائمه معصومین (ع) نگوید؟! 

مگر می شود ماه رمضان بیاید و در فراق پدر و مادر سفر کرده فقط خون دل خوریم؟! و مگر خون دل خوردن مبطل روزه ماه مبارک نیست؟! 

مگر می شود ماه رمضان بیاید و ...؟!

مگر می شود...؟! 

اولین ماه رمضان را بدون حضور سبزشان تجربه می نماییم و چه بسا رمضانهای دیگر را. آری دل ما از سنگ است و گذر زمان این سنگدلی را به اثبات می رساند. 

اما ای پدر آسمانی! هر روز هجرانت را بیشتر و بیشتر حس می نماییم و خلأ وجودت و حضورت نمایانتر می گردد.

در ظاهر دلسنگ شده ایم اما عجیب دلتنگ توایم. دلتنگ صدایت، دلتنگ سیمایت، دلتنگ رهنمودهایت، و دلتنگ خون دل خوردنت برای اسلام و برای مردم و برای زندانیان بی گناه و بی پناه. 

 

« گوشم شنید قصه ایمان و مست شد

کو قسم چشم؟ صورت ایمانم آرزوست »

امید این که خداوند ما را صبر عنایت فرماید و از جمله صابران درگاهش باشیم.

و امید این که پوینده راه حق و حقیقت باشیم.